Dagen zonder vleesje

I’m a meat addict, let that be clear. My boyfriend is a vegetarian.

Yep, afknapper n° uno.

Zonder het zelf goed en wel te beseffen, rolde ik afgelopen donderdag “dagen zonder vlees” binnen. Onvoorstelbaar, ik hou het al een week vol.

Laat ik hier eerlijk over zijn. Toen Chris me vertelde dat hij vegetariër was, voelde ik iets knappen vanbinnen. Geen gezamenlijke hmmm’s, ohhh’s en happy faces over sappige seignant lamskoteletjes, steak rossini’s, scampi’s in een sweet chilli & honey sausje, een uitgebreid English breakfast, het knapperige velletje van een kipje dat net uit de oven komt, américain préparé, bouillabaise marseillaise, boontjes in spek of gewoon een ordinaire spaghetti. Al zijn andere positieve eigenschappen daargelaten, had ik toch even tijd nodig om me daar overheen te zetten. Als carnivoor in hart en nieren moest ik even slikken.

Enkele dineetjes verder bleek al dat vegetarisch gedoe best mee te vallen. Eén à twee keer per week toonde ik me solidair en af en toe haalde ik alles uit de kast om een origineel  en smaakvol vegetarisch gerechtje op tafel te toveren. Op restaurant bestellen we regelmatig een veggie pasta en ditto pizza, de combinatie van pizza en pasta is onweerstaanbaar. Italië tot de tweede macht en beide blij.

Afgelopen donderdagavond bleek ik zin te hebben in quiche. Quiche met geitenkaas, spinazie, tomaten en een side salad it was. Vrijdag en zaterdag verbleven we bij een veggie vriend van Chris in Amsterdam en had ik, wat het eten betrof, weinig eisen te stellen. Zondagmiddag een veggie broodje in zowaar de beste bagelzaak van Amsterdam en ’s avonds liet ik me overhalen een veggie bicky te proberen. Wie had dat ooit gedacht. Die avond drong het tot me door dat ik zonder het goed en wel te beseffen in zo maar even vier dagen zonder vleesje terecht was gekomen. Jep, thanks. Dat schouderklopje had ik mezelf ook al gegeven.

Ik wou de uitdaging aangaan en probeerde mezelf moed in te spreken met iets als: ik hou dit nu al vier dagen vol, than I can handle forty! Let’s do this!

Maandag stond ik in de Delhaize achter de plastieken ruit van de slaatjes en was de verleiding erg groot om die Mexicaanse kipsalade mee te grissen. Guess what, I didn’t! Kaas met confituur werd het. Laat ik in elk geval hopen dat de inspiratie voor creatieve lunches met de week groter wordt, want dit trek ik niet lang.

So far, so good. Week één is achter de rug. Al moet ik wel zeggen dat ik al met wat minder goesting uitkijk naar de traktatie van de bomma en de bompa hun 85ste verjaardag en de weekends thuis, gastronomisch als we zijn.

Bon, wish me luck.

P.